1. تصویر منفی و نگران کننده از آینده ی فرزند خود داشتن.
2. توجه و تاکید زیاد بر ضعف ها و ناتوانی های فرزند و عدم پیگیری آن.
3. نظارت دائمی مادر بر نحوه ی درس خواندن فرزند نوجوان (به ویژه پسر) و خودکفا نبودن او.
4. حضور کم پدر در خانه و نداشتن ارتباط صمیمانه با فرزند.
5. انتقال نگرانی ها و ناراحتی های اجتماعی و اقتصادی به فضای خانه و ذهن فرزندان.
6. بی اعتمادی به خودکفایی و مسئولیت پذیری فرزند با تذکر دادن مداوم، نصیحت کردن و از عواقب کار ترساندن.
7. ابراز و بیان عبارت های استرس زا مثل: بیشتر دقت کن! حواست را جمع کن! وقت تلف نکن! زحمت های خانواده را هدر نده!
8. پرسش دائمی با حالتی نگران و مضطرب درباره ی درس و امتحانات و نمره!
9. عدم تفاهم و همدلی میان پدر و مادر در مسائل گوناگون زندگی.
10. حمایت و مراقبت زیاد از فرزند و ارائه سرویس های اضافی به او.
11. مقایسه منفی وتولید حسد و کینه با این جملات که: شاگرد اول کلاس چه نمره ای آورد، تو چرا مثل اونشدی؟! ما به سن تو بودیم چنین و چنان می کردیم ولی تو ...! نمی دانم چرا تو مثل دوره راهنمایی درس نمی خوانی در حالی که ...!
12. منت گذاشتن و تولید احساس گناه: همه ی تلاش های ما به خاطراین است که تو موفق باشی ولی تو ...! آبروی خانوادگی ما به کار تو بستگی دارد و آن وقت تو...!
13. طرح سوال های منفی و کاهش تمرکز: چرا نمره های خوبی نمی گیری !؟ تو چه مشکلی داری!؟ چرا نظم نداری!؟ چرا از وقتت درست استفاده نمی کنی!؟ تو از شاگردان ممتاز مدرسه چی کم داری!؟
14. القاء نگرانی و نفوس بد زدن: آخرش تو را از مدرسه اخراج می کنند! با این روشی که تو کار می کنی معلوم نیست که آخرش...!
15. بی توجهی به احساس فعلی فرزند و موقعیت روانی او: این که ناراحتی ندارد بیشتر کار کن! این مشکل برای همه هست، فقط برای تو نیست، پس چرا آنها موفق هستند!
16. جر وبحث دائمی با فرزند برای قانع کردن او و نتیجه نگرفتن: ببین ما خیر و صلاح تو را می خواهیم، تو همیشه ...!
17. ابراز قضاوت های منفی درباره دیگران و ناامن دیدن جامعه و مراقبت زیاد از فرزند.
18. شکایت دائمی از جامعه و مردم و انتقاد از آنها و نارضایتی شدید از جامعه و زندگی.
19. عدم هماهنگی پدر ومادر در تربیت فرزند و کاهش رابطه ی عاطفی پدر با مادر و فرزند.
20. تسلیم بودن والدین به درخواست های غیر منطقی فرزند وعدم قاطعیت در برخورد با او.
21. وابستگی فرزند به یکی از والدین و کاهش ارتباط او به والد دیگر.
دکتر عزیزاله بابلی بهمئی
مدرس دانشگاه و مشاور خانواده
